کونگا (conga) که با اسم تومبادورا (tumbadora) یا تومبا (tumba) هم شناخته می‌شه؛ یه نوع طبل بلند و باریکه که یک سر داره و از کوبا میاد. ساز کونگا معمولا توی سه‌تا دسته طبقه‌بندی می‌شه: کوینتو (quinto- ساز اصلیه وصدای اون از بقیه زیر‌تره) ترس دوس (tres dos) یا ترس گولپس (tres golpe) پیچ صدای متوسطی داره و در آخر هم تومبا یا سالیدور (salidor) که از همه صدای بم‌تری داره.

کونگا در اصل توی سبک‌های موسیقی آفریقایی – کوبایی مثل سبک کونگا (اسم این ساز از این‌جا گرفته شده) و رومبا (rumba) استفاده می‌شه. در ابتدا هر نوازنده یه ساز رو می‌نواخت اما به دنبال گسترش پیدا کردن و جهانی شدن این ساز توی قرن بیستم، ایده‌های خلاقانه‌ای هم وارد کار شدن و مثلا نواخته شدن دو یا سه طبل توسط یه نوازنده رایج شد.

کونگا تبدیل به یه ساز محبوب توی سبک‌های موسیقی زیادی، از جمله: لاتین، جاز آفریقایی – کوبایی، سالسا (salsa)، سونگو (songo)، مرنگه (merengue) و راک لاتین شده.

درسته که ریشه‌ی دقیق این ساز به درستی مشخص نیست اما محقق‌ها باور دارن که ساخت اون به اواخر قرن نوزده یا اوایل قرن بیست بر می‌گرده و توسط مردم کوبایی آفریقایی تبار انجام شده. تصور بر اینه که اجداد مستقیم اون یوکا (yuka) و ماکوتا (makuta) از ریشه‌ی بانتو (Bantu) و طبل‌های بمبه (bembé) از ریشه‌ی یوروبا (yoruba) هستن. توی کوبا و کشورهای لاتین دیگه کونگا در اصل به صورت یه ساز کوبه‌ای دستی نواخته می‌شه. اما توی کالیپسو (calypso) و سوکای (soca) ترینیداد (trinidad) گاهی کونگا رو با چکش می‌نوازن و توی کونگو هم اغلب برای نواختن کونگا از یه دست و یه چکش استفاده می‌کنن.

ریشه های آفریقایی – کوبایی کونگا حاصل بردن هزاران برده ی آفریقایی توی قرن های 17 و 18  از منطقه ی کونگو آفریقا که به زبان بانتو (bantu) صحبت می کردن، به کوبا بود. حوالی زمانی که برده داری توی کوبا لغو شد یعنی حدود 1886، طبل نوازی آفریقایی با سازهای کوبه ای لاتین در هم ترکیب شدن و کونگا به وجود اومد.

ماکوتا که جد کونگا محسوب می‌شه، یه طبل به شکل بشکه و با ارتفاع زیاد بود که توی مراسم‌های مذهبی خاصی استفاده می‌شد. کونگا همین‌طور ریشه‌ای هم توی نیجریه داره که به طبل بمبه برمی‌گرده، که یه نمونه‌ی کمی کوچک‌تر از کونگا است که به شکل سنتی ازش توی فستیوال‌ها استفاده می‌شده.